TEMAT: Lipień 2009

(...)Przyczyną powstania w byłym zaborze austriackim Krajowego Towarzystwa Rybackiego, którego statutowe cele nie miały jeszcze nic wspólnego z wędkarstwem, było zastraszające, prawie całkowite wyrybienie wód otwartych przez masowe kłusownictwo dokonywane przede wszystkim, przez bardzo wówczas ubogą ludność wiejską, która oprócz własnych potrzeb konsumpcyjnych, była kuszona zarobkiem przez pośredników i handlarzy rybami. Władze początkowo nie interesowały się tym problemem, a kłusownicy nie mieli zakodowanego przez tradycje, zwyczaje i surowe prawo szacunku dla cudzej, a tym bardziej państwowej własności, jak zresztą cała ludność, żyjąca wcześniej w poddaństwie. Gdy wreszcie po wieloletnich staraniach KTR-u, a szczególnie prof. Maksymiliana Nowickiego, prawo o rybactwie w końcu uchwalono, wody i ryby odzyskały szansę przetrwania.

Kiedy z biegiem lat działalność KTR-u zaczęła przynosić owoce, a od roku 1896 narodziło się zorganizowane (jeszcze bez prawnego usankcjonowania) wędkarstwo, wody zaczęły być chronione, już to przez organy administracji państwowej, już to przez samych wędkarzy na dzierżawionych rewirach. Ochrona wędkarskich rewirów była bardzo liczna i dosyć skuteczna, ale przez to wędkowanie było bardzo drogie i dostępne tylko dla osób dobrze sytuowanych. Pamiętam z dzieciństwa, że przed wojną matka stale „nadawała” z początkiem roku, na mojego starego, że tyle wydaje na ryby i co za takie pieniądze można by kupić do domu. Paręnaście lat później dowiedziałem się od ojca, że jego roczna składka w TW wynosiła około 300 zł! Była to całkiem niezła miesięczna pensja! A składki były czasem jeszcze wyższe. I przytoczę po raz chyba dziesiąty publicznie, ze statystyk, że przed wojną, w krakowskiem 19 Towarzystw posiadało 3510 członków i 153 strażników! Czyli jeden strażnik przypadał na 23 wędkarzy! Powstrzymam się od komentarzy i jakichkolwiek porównań, co do tego faktu, bowiem i czasy i realia były inne, a wędkarstwo kwalifikowane nie było tak masowe, jak później.(...)